woensdag 31 juli 2013

Zo kostbaar en zo kwetsbaar!

Het kan me nogal eens bezig houden wanneer ik het in het nieuws hoor/zie en helemaal als het erg dichtbij gebeurt. Kinderen die verdrinken. Het is deze maand al 9 keer gebeurt. Ik krijg er een knoop van in mijn maag.

woensdag 24 juli 2013

Je houding tijdens onaangenaam werk.

Hoofdstuk 2 is opnieuw een mooi en bemoedigend hoofdstuk. Het is heerlijk om hier een paar dagen over na te denken, er op terug te vallen en proberen het in praktijk te brengen.
Isobel kreeg een baantje als serveerster in een groothandelsbedrijf. Zij werkte daar als bediende van de bedienden. Het was zwaar werk, de mensen die zij bediende wilden snel hun eten, er was niet genoeg servies. De meeste vrouwen die er werkten waren erg lang en konden wel 5 diners tegelijk naar binnen brengen, Isobel kostte het de grootste moeite om er twee te dragen. Het was altijd haastwerk:

De serveersters en de koks waren ruwe klanten. Zij hadden meer dan enig ander het Evangelie nodig, maar er was nooit tijd om te praten! 
Toch wordt zij uiteindelijk aangesproken door een dame:
"Wie ben je toch?" vroeg zij, "ik observeer je al een paar weken. Je bent altijd vriendelijk en je lacht altijd. En",  met een grimas, "ik weet hoe het hier is. Niemand anders is hier gelukkig - wat is jouw geheim?" 

Hier volgen nog 3 citaten:
Het belangrijkste is: uw houding! Bent u bitter gestemd en geprikkeld omdat u onder dergelijke omstandigheden moet wonen en werken? Of vraagt u erom gelijkvormig gemaakt te worden aan Zijn beeld, zoekt u in dit menselijke lijden gemeenschap met Hem, ziet u uit naar de uitwerking van Zijn opstandingskracht, in het vertrouwen, dat u Hem beter zult leren kennen wanneer de beproeving voorbij is en vraagt u, daar bevrediging in te vinden?
De omstandigheden zullen op hun tijd voorbij gaan, maar de openbaring die u zult ontvangen van Hemzelf, van Zijn liefde en kracht zal u onvergankelijke rijkdom schenken.
 Het doel van het lijden van de heiligen is, dat wij daardoor meer van Hemzelf leren, dat wij ontwikkeld en verrijkt zullen worden, maar ik ben ervan overtuigd, dat het ook vruchten draagt in de levens van anderen. Dat laten wij echter aan Hem over.
Toeschouwers zagen slechts een transpirerend dienstertje, dat zich haastte om al haar werk klaar te krijgen. Zij konden niet de gezegende gemeenschap zien met Hem, die in mijn hart leefde. 


N.a.v. hfd 2 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn



dinsdag 23 juli 2013

Van alles wat

Zomaar even zin om wat op papier te zetten.
Laat ik eerst mijn blogplannen eens met jullie delen.
Omdat deze blog behoorlijk intensief is en veel denk en leeswerk vereist (wat ik overigens met heel veel vreugde doe), vind je op deze blog de komende tijd niet al teveel geestelijke gedachten. Maar het doel van deze blog blijft daarmee onveranderd. Ook in de dagelijkse, 'gewone' dingen blijft mijn grootste verlangen om Jezus Christus beter te leren kennen en te jágen naar Zijn liefde!

vrijdag 19 juli 2013

'Van droom tot doel' van Bill & Kathy Peel

Een poosje geleden alweer las ik het boek 'Van droom tot doel' en heb ik deze citaten als een concept opgeslagen. Nu ik het weer lees, raken de citaten me opnieuw en laat ik je meelezen. Het is teveel om in een keer tot je door te laten dringen. Misschien een idee om het uit te printen en er af een toe, misschien in de vakantie, bij een kopje koffie, één te overdenken. Veel zegen!

donderdag 18 juli 2013

God komt altijd op tijd!

Het boek 'In de arena' van Isobel Kuhn is een prachtig boekje waar ik op deze weblog een aantal blogs aan hoop te wijden. Het staat zo boordevol mooie lessen, dat ik ze graag op deze manier vast wil leggen.



De eerste tegenwerkingen die Isobel ervaart in haar roeping de zending in te gaan, komen zij in haar ouderlijk huis tegen. Haar moeder is er fel op tegen dat zij als zendelinge naar China zal gaan. Het is zo ernstig dat zij er bijna krankzinnig van wordt en haar vader Isobel verbiedt ook nog maar met één woord over 'zending' te spreken. Ook haar vader is stellig en vind het wel goed dat ze zendelinge wordt, maar geeft duidelijk aan dat hij haar niet financieel zal steunen: 'Het lijkt mij het beste, dat je nu al op God leert te vertrouwen voor je financiën. Dergelijke moeilijke lessen kun je beter in Amerika leren dan in China. Als God wil, dat je gaat, zal Hij je het geld ervoor ook wel buiten mij om geven. Ik ben niet van plan je een cent te geven, dus reken daar maar niet op!' zo sprak hij.

Deze hindernissen zijn voor een jong gelovige niet niks, maar voor God een prachtige kans om Zijn goedheid en overvloed van genade te laten zien! En dat doet Hij dan ook. Elke keer net op tijd voorziet Hij in wat zij nodig heeft, van de financiën voor een Bijbelschool tot aan de goedkeuring van haar moeder aan toe. Er waren toen mensen die bereid waren door God gebruikt te worden en ook om offers te brengen. Een voorbeeld wil ik hiervan overnemen uit het boekje:

Ik heb mij meer dan eens afgevraagd, waar een arme zendeling van de China Inland Mission zomaar ineens honder dollar vandaan haalde om weg te geven... Toen ik een jaar of twintig later eens met verlof was, ontmoette ik Dr. Page en ik besloot het hem te vragen, ik wist dat die gift werkelijks iets bijzonders was geweest. Dus ik herinnerde hem eraan en ik vroeg hoe hij eraan gekomen was - was het een erfenis?
Ik zal nooit vergeten, hoe hij in lachen uitbarstte! Hij wierp zijn hoofd achterover en lachte totdat de tranen hem over de wangen rolde. "Nee, Isobel," zei hij, terwijl hij zijn tranen afveegde, "ik herinner het mij nog best. Er kwam geen erfenis aan te pas. Wij maakten alleen onze bankrekening leeg, meer niet. Wij redeneerden zo, dat wij al oude bokken waren in het geloofsleven en dat jij nog maar net kwam kijken. Het zou voor ons gemakkelijker zijn om op de Heer te vertrouwen dan voor jou!"
Zo werden hindernissen uit de weg geruimd.
'Er kwamen onvoorziene omstandigheden en mijn financiële avonturen met God waren minstens net zo spannend als die van Hudson Taylor. Hij, die Zich een levende Heiland betoonde jegens de oprichter van de China Inland Mission, was zestig jaar later net zo levend en trouw jegens een onbelangrijk nieuwkomertje. En dat zal Hij blijven jegens ieder, die alles aan Hem wil overgeven en in gehoorzaamheid aan Zijn roepstem gehoor geeft.' 



N.a.v. hfd 1 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn



zondag 14 juli 2013

Volhard in het gebed!

Een gesproken column op video

Door op bovenstaande link te klikken kom je bij de column van de direkteur van stichting de ondergrondse kerk (sdok). Neem er even de tijd voor. Het is zo belangrijk om naast onze broeders en zusters te blijven staan in gebed, ook op mooie zomerse dagen!

Wat ik mooi vind is dat deze organisatie er niet op uit is om mensen te shockeren met wat er allemaal gebeurt, maar dat ze ons aanmoedigen om voor hen te blijven bidden en de lessen te leren die zij doorgeven, omdat we één lichaam zijn met verschillende delen.




donderdag 11 juli 2013

Het leven in de stad

Het leven in de stad, het leek me leuk om daar eens wat indrukken van te geven.

Het is een ware wereldreis die ik maak als ik op de fiets naar de markt ga. Niet omdat de afstand zo groot is, het is hooguit 5 minuutjes fietsen. Het 'wereldse' zit 'm in de mensen die ik tegenkom.

De naam 'Afrikaanderplein' doet zijn naam absoluut eer aan, maar doet de andere bevolkingsgroepen te kort. Als ik naar de markt ga, dan wip ik gelijk even de bibliotheek binnen, ik loop naar de tijdschriften en zie 3 al wat oudere Chinese mannetjes hun krant lezen. Dat valt me op en ik geniet er van, vind Chinezen echt een mooi volk en het land met zijn eeuwenoude geschiedenis ontzag- en indrukwekkend en groots!


Terug op de markt kom ik veel kraampjes tegen uit de Arabische wereld met de heerlijkste broden, waarvan 'broodje Kebab' het broodje is waar ik het liefst mijn tanden in zet! Veel Afrikanen zoals ik al zei en af en toe een blanke;-). En dan de stoffenkraampjes met prachtige glanzende stoffen en kleuren!

In het tuintje is het heerlijk werken. Gisteren heb ik er ook weer even een uurtje onkruid gewiedt. Omdat we de sleutel hebben mogen we er in en er uit wanneer we maar willen. Het is niet druk, toen ik aankwam zag ik een vrouw aan het werk ('gewoon' een Nederlandse) en ik ging even kennismaken. Ze had het maar over het 'wonder' van de natuur, vooral het eerste jaar dat ze een tuintje had, viel ze van de ene in de andere verbazing: 'zo'n klein broccolietje, álles er op en eraan!!' Ik kon niet nalaten te vragen of ze christen was. Dat niet, zei ze, maar ze vond het toch allemaal wel een Godswonder en dat kon ik van harte beamen. Toen ik weg ging was er iemand anders aan het werk, een wat oudere man, ik dénk uit India, hij leek op iemand die uit India komt;-). We praatte even wat. Hij geniet er zo van om in de tuin te zijn, wat ontspanning te hebben en echt buiten te zijn. En ik raakte nóg meer in mijn sas dan ik al was! Als ik denk aan het land waar hij vandaan komt, moet dit maar een armzalig stukje grond zijn, maar hij is er gelukkig mee!


Als ik op straat loop komt er af en toe een hele walm wietlucht in m'n gezicht, een geur waar ik niet aan kan wennen.

Ik ben de was aan het ophangen op het balkon en hoor geschreeuw uit een van de huizen komen. De stem die terug'praat' klinkt als uit een telefoon/computer(?). Het klinkt als ruzie, maar ik weet niet of ik daarmee de communicatie mis versta, de woorden zowiezo. Het doet me denken aan de verloskamer waar ik was voor onze jongste die toen geboren werd. In de kamer naast de onze kon ik precies bijhouden om de hoeveel minuten de vrouw een wee had, ze gilde het uit! Door dat gegil dacht ik dat ze nu wel bijna 'verlost' zou moeten zijn, maar dat viel tegen, het duurde nog de hele middag! Wat was ik blij toen dát kind eruit was! Het werkte nogal op m'n zenuwen, totdat een zuster me geruststelde en zei dat dat iets was wat bij de cultuur hoorde.
Een andere keer ben ik bezig in onze achtertuin en hoor ik een buurvrouw even verderop met onmiskenbaar dit stadse accent iets roepen naar de overbuurvrouw en dat gaat dan op luide toon zo een poosje heen en weer. We wonen tussen Surinaamse hindoestanen en Turkse moslims. We hebben het enorm getroffen met onze buren, ze zijn zo lief voor de kinderen! Over de ene schutting komt dan weleens een pak met ijsjes, over de andere een tas met uitjes uit eigen grond. Ook zijn we weleens getrakteerd op een flink lap offervlees en zelfgemaakte baklava tijdens het suikerfeest. Een poosje terug kwam m'n buurvrouw en heeft me 'dolma' leren klaar maken, mmM!



En dan de gemeente waar we elke zondag komen. Een ware mengeling van culturen, nationaliteiten en talen. Wat is het een feest om na een doopdienst de Koerdische dans met elkaar te doen! En om te picknicken met elkaar op een warme zondag!

Ik heb weleens de behoefte gehad te verhuizen, naar iets rustiger, iets groener... maar het zijn vaak de mensen geweest met al hun diversiteit die die behoefte weer naar het nulpunt brengen.

Dit was een korte impressie, misschien dat ik er nog eens een blog aan waag.

woensdag 10 juli 2013

Zonnige dagen

Wat een heerlijke zonnige dagen hebben we gehad! Dan roépt mijn fietsje om naar buiten te gaan... nee hoor, onze schat van 1 1/2 vraagt dan met een schattig stemmetje en een vragende uithaal: 'fietsen???'
We hebben dus heel wat gefietst en meestal probeer ik dat voor of na de middagslaap, maar dat lukt niet altijd en dan krijg je dit:

zondag 7 juli 2013

Een tijd van vasten

Vanochtend kwamen we bij elkaar om te bidden i.v.m. met de ramadam die morgen begint. Hier volgen een aantal gebedspunten en -gedachten die ik niet wil vergeten.


We baden voor de Arabische wereld. Nu, twee jaar na de Arabische lente, vragen mensen zich af of het omgeslagen is in een Arabische winter. De vrijheid waarop men hoopte is uitgelopen op een drama. Dit komt onder andere doordat er twee (vast nog wel meer) groepen waren. De ene kant dacht dat ze meer vrijheid zouden krijgen als ze worden als de westerse landen, vrijheid van godsdienst en meningsuiting. De andere kant echter verstaat onder vrijheid een strakkere naleving van de islam.


We baden voor de stroom vluchtelingen, o.a. vanuit Syrië. Ik las van de week nog op een envelop: Ik ga op reis en ik laat achter... álles! Daar werd ik even stil van. Het is voor mij onmogelijk om me in te denken hoe dat zou zijn. Maar dat mag me er niet van weerhouden om voor hen te bidden. Jezus was hier op aarde ook een vluchteling, Hij heeft ook álles achter moeten laten en heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om vluchteling te zijn. God roept ons daarom ook op in de Bijbel om om te zien naar vluchtelingen en vreemdelingen! Hier in de stad kom je ze al gauw tegen. Een ochtend als deze zal mijn hart en gedachten over en naar vluchtelingen toe, opnieuw vernieuwen.


We baden voor de christenen in Koerdistan en in Egypte. In Egypte zijn 1000 zendelingen aan het werk. En dit is dan ook de reden waarom ik deze blog hier plaats en niet op de weblog over vervolgde christenen. Maar er is een groot probleem. Mensen komen tot geloof, maar worden daarin niet volwassen. Er zijn niet veel discipelen die uitgroeien tot leiders en het werk van de zendelingen over kunnen nemen. Dit is in Koerdistan en in veel andere islamitische landen niet anders. Satan probeert niet alleen van buiten af, maar ook van binnenuit de Gemeente van Jezus Christus te verwoesten, door verdeeldheid te brengen. Dat is altijd al zo geweest, die strategie kun je in Handelingen al vinden. En ook hier, dichtbij huis, kom je dit tegen. Ik wil je vragen hiervoor mee te bidden.
Bidt voor volwassen gelovigen die een voorbeeld zijn voor jongere christenen. Die doorgroeien en leiding kunnen geven aan een volgende generatie.


Nog heel even persoonlijk. Hoe gaat dat hier? Mijn leven lang ben ik al christen. Ik ben er nu pas achter dat het wat kost om door te willen groeien: doorzettingsvermogen, standvastigheid, evenwicht, moed, discipline. De kerk zit vol met christenen, maar wat zou er gebeuren als wij op onze beurt het goede nieuws doorgeven, iemand of een groepje bij de hand nemen en samen door een discipelschapscursus gaan, mensen begeleiden in hun groei naar volwassenheid. Als ik eerlijk ben is dit vrij nieuw voor me. Begin ik me serieus af te vragen of er op dat vlak niet een taak voor me ligt. Best wel erg als je al je bijna 37 levensjaren christen bent!
Voel je niet schuldig als je hier nog nooit mee bezig bent geweest. Dat schuldgevoel kan opkomen omdat je denkt dat er nu van alles van je verwacht wordt. Het is een stukje bewustwording en dat is goed, niets om je schuldig over te voelen. Ik wil ook niet afsluiten met de oproep om nu van alles te gaan doén. Breng het in gebed bij onze hemelse Vader. Misschien is het de tijd om iemand bij de hand te nemen, misschien nog niet, misschien is het goed om iemand te zoeken die jouw bij de hand kan nemen. Misschien ligt het antwoord wel veel dichterbij dan je denkt en zijn het de kinderen die God je heeft gegeven, waar je in mag investeren. God heeft je geroepen, laat Hij het je duidelijk maken of en welke stap je hier in mag zetten.
En als je dit geen nieuwe ontdekking voor je is...bid alsjeblieft mee!






donderdag 4 juli 2013

Blogje nr. 100

Dit is voor deze weblog de 100ste blog! Wel een mijlpaaltje. Toen ik ermee begon had ik niet gedacht dat er al gauw nog 3 weblogs bij zouden komen. Ik vind het erg leuk om te doen. Het is ook goed om op deze manier iets van mezelf kwijt te kunnen, even op 'papier' zetten wat er allemaal in mijn hoofd zit zorgt  voor wat orde en rust en daar houd ik van, al is het soms een ware worsteling om het te praktiseren!
Zomaar wat weetjes over me(en ons)zelf in deze blog.