40 dagen huishouden, dag 6

Ik denk niet dat er veel dagen zijn waarop ik meer weggedaan heb dan vandaag. We hebben een meidenkamer waar 2 meiden slapen. Daar willen we 2 slaapkamertjes van maken, zodat de jongste ook in een van die kamers kan. Ze slaapt nu nog steeds bij ons op de kamer, maar kan dan ook gelijk in een groot bed.

Haar commode met bijbehorende kast moeten daarvoor leeg gehaald worden, zodat die ergens anders heen kunnen. En voor die inhoud moest ik weer ruimte maken in de wandkast. Dat is gelukt, en uiteindelijk heb ik nog meer ruimte over. Alles lekker schoon, veel weggedaan zonder al te veel pijn en moeite. 

Het is altijd weer een soort van afscheid nemen en dat is over het algemeen niet mijn sterkste kant. Maar nu zijn we er met z'n allen gewoon een beetje een soort van er aan toe en dat maakt het iets eenvoudiger. Dit project duurde wel ruim 3 uur. 

Ik begin me een klein beetje zorgen te maken over volgende week. Als alles gedaan is, hoe moet ik dan die 5 uur per dag vullen? Twee keer per dag de vloer dweilen en de wc’s schoonmaken?

Maar voor nu: ik ben moe en ga slapen!

40 dagen huishouden, dag 5

Vandaag had ik het voorrecht uit te kunnen slapen, ik stapte pas om 10.00 uur mijn bed uit, wat was dat heerlijk! De ochtenden daarvoor was ik zo enthousiast over dit 40-dagen-project, dat ik om half 7 al klaarwakker was en aan de slag wilde gaan. Ik ben blij dat dat over is, want vermoeiend was het wel, maar vooral het idee dat ik de heerlijke ochtenden van rustig aan doen in de vakantie aan m’n neus voorbij liet gaan, stond me een beetje tegen.
Vandaag kregen we eters en heb ik mijn uren vooral in de keuken doorgebracht.
Begin deze week keek ik voor de tweede keer binnen korte tijd de film ‘Julie & Julia’. Je moet weten dat ik echt zélden een film kijk! Maar hier zaten de juiste ingrediënten in, die er voor zorgde dat ik er met plezier naar keek: Iemand die blogt en recepten uitprobeert! Erg inspirerend. Één recept sprong er uit: Boeuf boerguignon!
De laatste tijd haal ik ook nog wel eens kookboeken uit de bieb, en zat er gisteren eens één door te bladeren, me afvragend wat ik onze gasten voor zou schotelen. Tot mijn verrassing kwam ik ‘Boeuf boerguignon’ tegen en het bleek niet zo heel ingewikkeld te zijn. Dat zou het worden, dat werd het! Het is altijd een beetje spannend om iets voor het eerst klaar te maken, maar iedereen vond het erg lekker! Volgens onze oudste van bijna 17, was het veel lekkerder dan dat het er uitzag op het plaatje in het kookboek!

Alleen had ik nog een bordje apart moeten houden voor onze zoon van 15, die, toen hij uit zijn werk kwam, een lege pan aantrof. Dat moet ik maar gauw eens goed maken!

Pinterest

Terwijl het gerecht in de oven stond te pruttelen, heb ik wat keukenkastjes leeg gehaald, schoongemaakt en weer heringericht, waardoor er weer wat meer ruimte werd gecreëerd, die smaak heb ik in elk geval te pakken!

40 dagen huishouden, dag 4

Vandaag komen mijn ouders. Toen ik mijn moeder van de week aan de telefoon had lag het op het puntje van mijn tong dat ze wel om 11.00 uur konden komen. Maar denkend aan de 5 uur die ik ook deze dag aan het huishouden wil wijden, kon ik het allemaal nog net op tijd inslikken. Nu komen ze om 14.00 uur en hoef ik niet al te vroeg uit bed en zal het ook niet zoveel avondwerk worden.

Het is overigens heerlijk om tegen je moeder te kunnen zeggen dat je geen strijk voor haar hebt, als ze daar naar vraagt! Terwijl het ook zo fijn is als ik een grote mand vol heb staan en zij het voor me doet!
Ik besef dat ik het huishouden nooit als mijn hoogste prioriteit heb gezien. Zodra er iets anders op de agenda kwam dan gaf ik daar zonder problemen voorrang aan. Moet ik dit nu wijzigen? Zijn mensen niet belangrijker dan een schone vloer? Ik denk dat ik het per keer moet bekijken, soms hopen de afspraken zich allemaal in één week op en komt er van huishouden helemaal niets terecht en dat is toch ook weer niet prettig, omdat ik dan meestal mezelf daarna weer eens goed tegenkom en niet op de meest gezellige wijze.

Gisteren heb ik alle laatste kerstlampjes en kaarsjes opgeruimd. Het is tenslotte voorjaarsvakantie! Vandaag ga ik bloemen kopen en op tafel zetten, gezellig, laat de lente maar komen!

Pinterest

Wat ook op het programma staat is een kastje in de woonkamer uitruimen, overtollige rommel in de prullenbak en zorgen dat de deurtjes weer fatsoenlijk dicht kunnen. Ook de schoenenkast wil ik onder handen nemen, het is daar erg stoffig! Daar vind ik de meeste schoenenbakken gevuld met schoenen, behalve één, daar zit alleen een zak drop in!:) De huiskamer stof ik ook eens even grondig en de wc krijgt al weer een goede beurt. Dat is het voordeel van een tijdschema, je moet die uren vol maken en als je dan toch met iets bezig bent, kun je het net zo goed uitgebreid aanpakken. Voor mij werkt dit (op dit moment) beter dan een schema met een lijst ‘to-do’s’.

Ik weet het echt niet!

Ik was nog maar een paar dagen in Somalië, maar ik had al ontzettend veel kwaad gezien. God leek hier totaal afwezig te zijn. Het land leek volledig afgescheiden van alles wat goed was. Dichter bij de hel hoopte ik nooit meer te komen.

Dat het leven voor veel mensen hier op aarde afschuwelijk is, dringt weer tot me door tijdens het lezen van het derde hoofdstuk uit het boek 'Het dwaze van God'. De schrijver is 3 weken in Somalië om te zien of en wat de hulpverleningsorganisaties voor hulp kunnen bieden. Zijn conclusie: 'Wie heeft hulp nodig? Iedereen! Wat hebben ze nodig? Alles!'

Wanneer de schrijver na 3 weken weer terug is bij zijn vrouw en kinderen, weer aan tafel kan schuiven en in bad kan, is het of hij in één dag van de hel naar de hemel is gegaan. Met alle tegenstrijdige gevoelens die daarbij horen.

Terwijl ik dit hoofdstuk lees, zit een deel van ons gezin voetbal te kijken en worden er in de keuken plakjes cake versierd met marsepijn. Zojuist las ik een blog over de situatie in Noord-Korea en ik denk aan mijn 'vrolijke 40-dagen-project in het huishouden-project'... De contrasten zijn afschuwelijk groot!

Het enige wat ik kan doen is bidden. En ook dat schiet er zo vaak bij in. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik weet het echt niet!

In deze blog beschrijf ik iets wat me aanspreekt uit het 3de hoofdstuk van het boek 'Het dwaze van God' van Nik Ripken

40 dagen huishouden, dag 3

Wat ben ik blij met jullie enthousiaste reakties op deze blogs over het huishouden! Ik geniet daar heel erg van en haal er ook weer inspiratie uit, dank jullie wel!! 

Het lijkt wel of onze jongste (2) zelfs in haar slaap precies weet wanneer ik wil vertrekken. 2 minuten voor ik mijn bed uit wil stappen, wordt ze wakker. Na een kwartiertje geef ik de hoop op dat ze nog in een diepe slaap valt. Ik vraag of ze niet meer ziek is, ze zegt (zoals het op haar leeftijd betaamd) ‘nee’, maar nog geen minuut later houd ik haar boven de wcL. Uiteindelijk loop ik een uurtje achter op m’n originele schema, maar wil me er niet te druk over maken. Tenslotte heet dit boek ‘huishouden van genade’, ik moet daar maar vaak aan denken!

Zoals het gisteren ging wil ik het niet meer. Vandaag ga ik vroeg aan de slag en hoop even lekker door te werken, zodat ik vanmiddag eerder klaar ben. Ja, ik ben een vlugge leerling! En dwars door al het werk heen hoop ik een glimp van de glorie van God op te vangen. Ik geloof dat die er is en ik het kan zien als ik kijk met de ogen van mijn hart.

Pinterest

Of ik deze dag nog iets opgevangen heb van Gods heerlijkheid? Ik denk dat er veel meer was, dan ik waargenomen heb. Ik heb even genoten van een stel vogels die ik voor ons huis zag en me verwondert over de taalontwikkeling van een 2-jarige.
Ik wil me daar echt in oefenen. Om de schoonheid en heerlijkheid van God te zien in het gewone, dagelijkse leven. Om mijn werk met een dankbaar hart te doen.

Vandaag zit er op. De bestekla is weer schoon, de koelkast blinkt en de badkamer schittert. Ik heb op het moment vooral oog voor schoonheid die ik met mijn aardse ogen kan zien geloof ik...

Pinterest

Wat me nog meer bezig houdt kun je lezen op mijn andere weblog!

40 dagen huishouden, dag 2

Dag 2, maandag

In the morning when I rise

Give me Jesus

You can have all this world,

But give me Jesus!

Half 7 stap ik uit bed en luister naar dit lied. Ik heb het nodig, ik heb Hem nodig!

Ik kom er al gauw achter dat deze dag heel anders zal lopen dan ik gepland had. Zag ik mezelf om half 8 al de ramen zemen buiten, onze kleine meid van 2 besluit wakker te worden met buikpijn en moet 2 keer overgeven, zo heb ik al wel voor kwart over 7 ons bed verschoond, maar verder schiet het niet heel erg op. Vandaag was het de bedoeling dat we met het openbaar vervoer naar mijn zusjes gingen, maar doemscenario’s van een spugend kind in de metro spookten door mijn hoofd, niet heel aantrekkelijk moet ik zeggen. Na nog een emmer erbij moeten pakken besluit ik dat we thuis blijven.

En dan kan ik mijn draai even niet vinden. Vertel mijn dochters dat ik deze dag 5 uur aan het huishouden ga besteden, om me even later met een boek op de bank te nestelen! Dat voelt niet goed, alsof ik aan het ontspannen ben voordat ik ook maar iets heb uitgevoerd, zo heb ik het niet geleerd. Dus ga ik aan de slag en uiteindelijk kan ik om half 4 zeggen dat m’n werk erop zit! Verbaasd het me serieus dat ik echt moe ben?? De ramen zijn schoon, daar geniet ik enorm van nu de zon zo lekker schijnt! Toen ik de emmer leeg gooide in de wc plonsde de helft ernaast, dus moest ik de wc ook gelijk maar even een goede beurt geven. Verder heb ik op m’n knieën de vloer gedweild, omdat we er met de stok toch soms niet al die kleverige dingetjes af krijgen. Een dochter (12) schiet me te hulp en samen kruipen we over de vloer. Als het klaar is kijk ik er steeds naar, het is lang geleden dat het er zo schoon uitzag.

Ik peins onderwijl over wat ik een poosje terug las in het boek ‘Goed werk’ van Tim Keller. Hij schreef dat God van werken houdt. Hij deed het zelf ook die zes dagen en nam daarna een dag rust en vond dat een goede zegen voor ons mensen. Hoe zou de wereld eruit zien als het gebod er net even wat anders uitzag: ‘1 dag zult gij werken, 6 dagen rusten’. Dit is één van de doorslaggevende reden dat ik mijn leven een wending ga geven wat het huishouden betreft. Dit is mijn werk en ik wil leren het met plezier te doen. Eén van de manieren om dat te leren is om aan het eind van de dag te kijken naar wat ik allemaal gedaan heb (voor zover het dan nog zichtbaar is) en te zeggen: ‘Het is goed!’

40 dagen huishouden, dag 1

Dag 1, zondag

40 dagen lang zal ik het huishouden tot m’n hoogste prioriteit stellen. En ik kan je vertellen dat dit heel wat is voor iemand die graag op de bank zit te lezen, te schrijven, te haken, gitaar speelt en  met vriendinnen koffie drinkt en kletst en er voor anderen wil zijn!

Ik wil dit alles heel vertrouwelijk met je delen en zal beginnen met het vertellen van één van mijn motieven. Misschien denk je dat ik dit voor mijn man doe of voor mijn kinderen, maar nee hoor, ik doe het vooral voor mezelf! Ik dróóm al jaren over een huis waar alles op rolletjes loopt en waar genoeg tijd en energie overblijft om ook andere dingen aan te pakken zonder schuldgevoel dat aan me blijft plakken als een kleverige toffee aan je kiezen. Waarom is het me dan nog steeds niet gelukt? Het antwoord moet ik je helaas (tot nu toe) schuldig blijven. Door dit schrijven en deze tijd met jou probeer ik mezelf te inspireren, te motiveren, maar toch vooral te activeren!

Er moet alleen nog een plan komen en die ga ik vandaag hier met je delen.

Iemand stelde me voor om een tijdschema te maken en suggereerde dat als ik 40 uur in de week met huishoudelijke taken bezig zou zijn, dat toch zeker resultaat zal hebben. Ik ben het daar helemaal mee eens, maar 40 uur vind ik te veel… ai, dat begint al niet goed.
Een Bijbels principe wat ik graag hoog wil houden of in elk geval in ere wil herstellen, is om 6 dagen te werken en 1 dag te rusten. Als ik per dag 5 uur aan het huishouden besteedt, kom ik aan 30 uur per week. Dat lijkt me mooi om mee te beginnen. Het voordeel van dit alles is dat ik niet na m’n werk thuiskom en dan nog het huishouden moet doen. Daar ben ik dan (onder andere) ook voor thuis gebleven zullen we maar zeggen. Die ene dag rust zit ook in die 40 dagen, dat lijkt me wel zo eerlijk.

Er ligt een week vakantie voor me*. Ik twijfelde even of ik na die week zou beginnen, maar heb besloten dat ik toch echt gelijk deze week begin.
Gisteren las ik in het boekje van Wim Stuyck iets over prioriteiten stellen. Het is het bekende (?) ‘Eisenhowermodel’. Wanneer je dit toe wilt passen zal de volgorde van je taken er als volgt uitzien:

1.        Belangrijke taken die ook dringend zijn (A)

2.        Belangrijke taken die niet dringend zijn (B)

3.        Onbelangrijke taken die wel dringend zijn (C)

4.        Onbelangrijke taken die niet dringend zijn(D, van Delegeren, deleten of dumpen!)

Dit wil ik deze 40 dagen in mijn achterhoofd houden. Aan mij de eer om elke taak de juiste letter te geven.

Dat was het voor vandaag! Het is tenslotte een rustdag. Ik heb een paar kleine dingetjes gefixt, zodat het net wat schoner en opgeruimder oogt (doekje door de wasbak, keukenaanrecht schoon en netjes, het schoolbord schoonvegen…).  

* Wanneer ik deze blog plaats ben ik al een week bezig. Het is (voor mij) niet te doen om dezelfde dag ook nog een blogje te schrijven en een beetje leuk te maken. Stoor je er niet aan, alles ligt nog zo vers in mijn geheugen als was het de dag van vandaag!

Inleiding Serie Huishouden

Morgen start ik een serie over het doen van mijn huishouden!

Maar voor ik dat doe wil ik degene die nog niet zo lang mijn blogs lezen maar gelijk uit de droom helpen, als je denkt in deze serie blogs ‘Miss Perfect’ tegen te komen, die haar huis ter beschikking heeft gesteld voor je meest favoriete woonblad en jou eens even gaat vertellen hoe je het huishouden aan moet pakken. Een grotere tegenpool kun je niet bedenken. 

Vanochtend zijn de kraantjes van mijn traanbuizen weer eens losgebroken na een pijnlijke confrontatie met mezelf. Zo één waarin je denkt 'ik leer het nóóit!!' Na zo'n gezellige bui blijf ik vaak achter als een zielig, niet te stuiten hoopje ellende met een enorme hoeveelheid zelfmedelijden, om niet te spreken van het ongemak van het gevoel een mislukkeling en grote egoïst te zijn, zonder dat iemand me daar voor uitgemaakt heeft. Maar er is gelukkig meer, want als dan die gemoedsstemming weer wat bekoelt is, gaat de knop om en gá ik er weer helemaal voor. En deze keer ga ik het niet alleen doen, maar neem ik jou mee in en door mijn huis, 40 dagen lang!

Ik hoop dat je je op je gemak zult voelen en jezelf kunt blijven, dat je je gaandeweg steeds meer thuis zult voelen.

Ik ben er klaar mee en voor!

'Niet lullen, maar poetsen' van Wim Stuyk

Een klein boekje over mijn jaarthema: zelfdiscipline!

De titel zegt eigenlijk al genoeg, maar natuurlijk wordt het nog veel meer uitgewerkt.

pinterest

Hier een paar citaten:

'Welke agenda of organisatie je ook kiest, het is aan jou om die consequent te gebruiken en om de taken die je daarin geschreven hebt, ook daadwerkelijk uit te voeren.'

'Zelfdiscipline is een vaardigheid, iets wat je kunt leren en verder ontwikkelen.'

'Je 'bent' geen zelfdiscipline, je 'gebruikt' zelfdiscipline om jouw doel te bereiken.' 

En deze kwam als geroepen:

'Vroeg of laat komt er een dip. De uitdaging is dus niet proberen die dip te vermijden, maar op een constructieve manier leren om te gaan met die dip.'

Ook de manier waarop je naar ontspanning kunt kijken is iets wat me kan helpen:

'Je ziet ontspanning niet als een beloning voor geleverde prestaties, maar als voorbereiding op toekomstige prestaties.'

Een goede, bruikbare tip:

'Korte taken? Just do it!!
Is een taak korter dan pakweg 5 minuten? Doe hem meteen, onmiddelijk. (...) Een planning of schema is nodig voor complexe of grote taken, niet voor de kleintjes.'

'Ontspanning na voltooiing van de taak voelt zoveel beter dan de ontspanning die je beleeft terwijl je eigenlijk zou moeten werken!

En om mee af te sluiten deze bemoedigingen:

'Mislukkingen bestaan niet. Er bestaan alleen resultaten en die kunnen positief, dan weer negatief zijn.'

'Een terugval is normaal. De mensen die wij waarderen om hun zelfdiscipline, hebben ook terugvallen gekend in het proces. Ook voor hen is het een groeiproces geweest.'

Pinterest

Inspiratieloos?

Vanochtend bedacht ik een grappige omschrijving van het woord 'typisch':

Je rammelt wat letters uit een toetsenbord en er verschijnen op het scherm dat er met een boel ingewikkelde draadjes aan vast zit, woorden en zinnen die iets weergeven van wat er in je omgaat.

Tot zover de omschrijving, je hoeft het niet persé ook grappig te vinden. Ik wil nog wel even verder gaan op de inhoud van die omschrijving. Want elke blog die je schrijft is maar een ontzettend klein deeltje van jezelf. Er zijn vaak tal van onderwerpen die door je hoofd gaan, een paar bewust, maar de meeste onbewust. Hier een greep uit wat er deze dagen in mijn gedachten opkomt:

• Zondagochtend, geen ochtenddienst, eigenlijk wel lekker om zo rustig op te starten!
• Voorjaarsvakantie, er staan wat leuke, gezellige dingen op het programma.
• Ik ben bezig met 2 dekentjes te haken, maar moet eerst gauw de polswarmers afmaken.
• Wat is het toch een mooi boek wat ik aan het lezen ben.
• Zal ik het huishouden ooit écht goed onder controle krijgen?
• Het schoolbord moet nodig eens schoongeveegd worden, ik zou er wel weer eens een leuke tekening op willen krijten.
• M'n schoenen moeten gepoetst!
• Al die prachtige kindertekeningen... waar laat ik die?
• Heb ik pas alle cd's uitgezocht en opgeruimd, liggen ze weer overal en nergens.
• Spierpijn van het hardlopen.
• Lekker zonnetje, even op de bank genieten van een kopje thee.
• Jeremia... zucht.

Zomaar een kleine opsomming, lang niet alles is gezegd, gesproken, beschreven.
En nu vraag ik me gewoon af hoe het toch komt dat ik gewoon even niet weet waar ik over moet bloggen!
Maar het is weer gelukt!:)

'Wonderbaarlijk gemaakt' van Philip Yancey en Paul Brand

Wat is het toch, dit naadloze kledingstuk, bijna twee vierkante meter, onze verpakking, onze facade die rood wordt, verbleekt, zweet, glinstert, gloeit, rimpelt, tintelt, rilt, jeukt, en ons de hele dag door van plezier en pijn voorziet, tegelijk behoeder van de organen binnen en gevoelige sonde, avonturier in de buitenwereld?
Richard Selzer

Een citaat over 'de huid' uit het boek 'Wonderbaarlijk gemaakt'. Ik was er al een poos mee bezig, maar had het even aan de kant gelegd voor 'de deugdelijke huisvrouw'. Op het gevaar af dat ik alle boeken waar ik over blog, 'geweldig' of 'prachtig' vind, wil ik het dit keer toch weer niet met minder afdoen. Dit is weer een héél goed, mooi, leerzaam boek, ik zou het opnieuw iedereen willen aanraden! Ik kan wel uitleggen waarom het allemaal geweldige boeken zijn waar ik over blog. Om de heel eenvoudige reden dat ik alleen boek uitlees als ik het 'geweldig' of 'prachtig' vind;)

Het boek beschrijft op een heel toegankelijke manier de werking van cellen, botten, huid en bewegen. Daarbij vergelijkt hij dit met het lichaam van Christus.

Het liefst zou ik het hele boek overschrijven, ik beperk me tot één mooi stukje.

Het boek begint met een uitspraak van Augustinus, die ik het vermelden waard vindt:

De mens gaat naar het buitenland om zich te verwonderen over de hoogte van bergen, over de hoge golven van de zee, over de lange loop van rivieren, over de uitgestrektheid van de oceaan, over de banen van de sterren; en gaat aan zichzelf voor bij zonder zich te verwonderen.

'Wanneer je de witten cellen bekijkt, kun je je nauwelijks voorstellen dat ze met hun schijnbaar zo trage en ineffectieve manier van patrouilleren in hun territorium, ooit in staat zullen zijn een aanval af te slaan. Maar dat verandert zodra de aanval plaatsvindt. Ik pak een dunnen naald, en zonder de vleermuis wakker te maken prik ik door de vleugel heen, waarbij ik een fijn haarvat doorboor. Het lijkt wel alsof er een alarm afgaat. Spiercellen trekken zich samen rond de beschadigde wand van het haarvat, waarmee ze een dam opwerpen om het verlies van waardevol bloed tegen te gaan. Stollingsagenten brengen de stroom aan het huidoppervlak tot stilstand. Het duurt niet lang of de vuilnisophaalcellen verschijnen om de rommel op te ruimen, en fibroblasten, cellen die in het lichaam zorgen voor herstel, groeperen zich rond de plek van het letsel. Maar de meest spectaculaire verandering heeft te maken met de trage witte cellen. Alsof ze het kunnen ruiken (we weten nog altijd niet hoe ze gevaar gewaar worden), houden de dichtsbijzijnde witte bloedlichaampjes abrupt op met hun doelloos rondzwerven. Als jachthonden die een konijn ruiken, komen ze van alle kanten aanzetten richting de plek van de aanval. Gebruik makend van hun unieke eigenschap om van vorm te kunnen veranderen, sijpelen ze door de overlappende cellen van de wanden van de haarvaten heen en haasten zich via de kortste weg door het weefsel. Zodra ze aankomen, begint het gevecht.'

'God vraagt maar één ding van 'cellen', dat ieder individu loyaal is aan het Hoofd. Wanneer iedere cel de behoeften van het gehele Lichaam aanvaardt als het doel van zijn leven, dan zal het Lichaam in gezondheid leven. Het is een geniale vondst, en de enige zuivere vorm van algehele gelijkheid die ik in heel de samenleving kan ontdekken. God heeft ieder individu in het Lichaam toegerust met dezelfde capaciteit om hieraan te beantwoorden. In het Lichaam van Christus heeft een kleuteronderwijzer dezelfde waarde als een bisschop, en het werk van die onderwijzer kan net zo waardevol zijn. De dollar van een weduwe kan gelijk staan aan de jaargift van een miljonair. Verlegenheid, schoonheid, welsprekendheid, ras, ontwikkeldheid - geen van deze dingen doet ertoe, alleen de loyaliteit aan het Hoofd, en door het Hoofd aan elkaar.'

'De deugdzame huisvrouw' van Rachel Held Evans

Het boek dat ik in 5 dagen uit moest lezen, is ruim op tijd uit! Wat is het fijn om zo lekker door te kunnen lezen!  

Er is, als ik het goed begrijp al veel over gezegd en geschreven, veel kritiek ook, maar ook veel goede dingen. Ik wil me bij die laatste scharen! Rachel heeft een jaar lang precies volgens de Bijbel geleefd en komt tot mooie ontdekkingen. Het is ontzettend leuk om te lezen, dat komt ook zeker omdat ze heel leuk schrijft, maar ook om de uitdagingen die ze aangaat. Nadat ik de laatste blz uit had, voelde ik me 'zacht' vanbinnen, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Ik denk dat ik bedoel dat er in mijn hart meer ruimte gekomen is voor nog meer genade. Ze schrijft niet alleen leuk, maar ook heel eerlijk, en dat waardeer ik altijd erg als ik een boek lees.
Je kunt meer van haar lezen op haar blog:

Ik haal er weer zomaar wat citaten uit:

'...Toen ik zag hoe krachtig en bemoedigend deze oude zegenbede kon zijn, besloot ik dat het voor christelijke vrouwen de hoogste tijd was om Sreuken 31 terug te winnen. Ergens onderweg hebben we dit gedicht verkwanseld, het weggegeven aan dezelfde mensen die ook photoshop hebben uitgevonden, de grote schoonmaak en het schuldgevoel.
We zijn de betekenis van het gedicht uit het oog verloren door ons blind te staren op de details, en het werd het zoveelste onbereikbare ideaal, de zoveelste meetlat voor onze tekortkomingen. We hebben een loflied veranderd in een opdracht, een gedicht in een taakomschrijving.
Maar volgens Ahava is de vrouw die in Spreuken 31 beschreven wordt niet iemand die ver boven ons verheven is; deze vrouw zit in ieder van ons en wordt zichtbaar wanneer we moed tonen - zelfs in de kleinste dingen.'

'Het is geen toeval dat Jezus, na Zijn ontmoeting met de 'onaanraakbare' melaatse en de 'onaanraakbare' bloedvloeiende vrouw, zichzelf opnieuw verontreinigt door het 'onaanraakbare' lichaam van het overleden dochtertje van Jaïrus tot leven te wekken. De Bijbel vertelt ons dat Hij 'de hand van het kind vastpakte' en 'Talita koem!' tegen haar zei. 'Meisje, ik zeg je, sta op!'
Er zat een boodschap achter deze genezingen en die weerklonk door heel Galilea en Judea, tot in de verste uithoeken van de wereld. toen God mens werd, toen Hij zichzelf bekleedde met ons bloed, onze huid en onze botten, had Hij één doel voor ogen. Hij kwam om aan te raken wie wij niet wilden aanraken, om deel te hebben aan het lijden van vrouwen, melaatsen en kleine meisjes en om voor eens en altijd duidelijk te maken dat reinheid niet draait om ons lichaam, maar om ons hart.' 

'Dus na twaalf maanden van 'Bijbelse vrouwelijkheid' kwam ik tot de nogal onverwachte conclusie dat zoiets niet bestaat. In de Bijbel is geen standaardmodel voor vrouwelijkheid terug te vinden. Sterker nog, de gedachte dat Gods Woord een universele taakomschrijving zou bevatten waar elke gelovige vrouw zich aan zou moeten houden is een mythe.
Onder de vrouwen die door God gezegend werden waren soldaten en slavinnen, weduwen en bijvrouwen, apostelen, leraars, koninginnen, buitenlanders, prostituees, profeten, moeders en martelaren. Wat hun verhalen zo krachtig maakt is niet dat al deze vrouwen voldeden aan een of ander algemeen geldend ideaal, maar dat ze, los van de cultuur of de context waar ze in geboren waren, een moedig leven leidden. Ze leefden in geloof en in vertrouwen. Hoezeer we soms misschien ook verlangen naar een eenvoudige, voor iedereen duidelijke defenitie van 'bijbelse vrouwelijkheid', die is er niet...
...En ik geloof dat mijn roeping als christen hetzelfde is als die van elke andere volgeling van Jezus. Mijn roeping is de Heer liefhebben met mijn hele hart, mijn hele ziel, mijn hele verstand en al mijn kracht, en mijn naaste als mezelf. Jezus zelf heeft gezegd dat de hele Schrift samen te vatten is in deze twee geboden. Als Jezus' defenitie van 'Bijbels' liefde was, dan zou dat misschien ook de mijne moeten zijn.'

Boekenquotes

Zoals beloofd de quotes die ik meegegeven heb na de vrouwenochtend. Leuk om uit te printen en rustig te lezen bij een kop koffie of thee! 

Pinterest

Er zijn twee eenzijdigheden. Je kunt alle menselijke inspanning verwerpen om er als het ware innerlijk passief op te vertrouwen dat de Heilige Geest al je zondige neigingen overwint. Je kunt ook activistisch bezig zijn met discipline en organiseren, zonder in gebed je afhankelijkheid van de Heilige Geest te erkennen.
De Amerikaanse prediker Jonathan Edwards bracht beide elementen treffend samen:

“In het besef dat ik zonder Gods hulp niet in staat ben ook maar iets van mijn goede voornemens te volbrengen, smeek ik Hem nederig of Hij mij door Zijn genade in staat wil stellen ze in praktijk te brengen, voor zover ze overeenkomen met Zijn wil, om Christus’ wil.”

Bron: Bijbels dagboek 2014 ‘Kracht voor elke dag’


Haast. Haastig op weg naar het volgende zonder dat wat voor me ligt echt gedaan te hebben. Ik kan geen enkel voordeel bedenken dat ik ooit heb behaald door gehaast te zijn. Maar wel duizend dingen die ik kapot gemaakt heb, gemist heb, tienduizend, als gevolg van al dat hollen en vliegen… Door al die haast dacht ik dat ik tijd inhaalde. Maar wat ik deed was tijd weggooien.
Bron: ‘Duizendmaal dank’ van Ann Voskamp

Wat een zegen zou het zijn als elk lid van jouw en mijn gezin zou weten dat er één plek op de wereld is waar alles goed is! Ons thuis zou echt een fantastische haven voor hen moeten zijn, een schuilplaats, een ‘ziekenhuis’, zoals Edith Schaeffer het noemt. En wat een waardevol doel voor ons – een huis te bouwen waar elk familielid gesterkt wordt en verfrissing vindt.
‘De wijsheid der vrouwen bouwt haar huis, maar de dwaasheid breekt het af met haar eigen handelen’ (Spr. 14: 1)
Begin met het nemen van een positieve beslissing (of door jezelf opnieuw toe te wijden) om je werk in huis ‘met vreugde’ (Spr. 31: 13) en ‘van harte’ (Kol. 3: 23) te doen. Je hartshouding is de sleutel.
En vergeet niet nog een andere beslissing te nemen. Besluit om onmiddellijk te stoppen met elke vorm van destructief gedrag dat dat kleine stukje hemel dat je voor anderen probeert te creëren afbreekt en vernietigt. Je bouwt namelijk niet alleen voor andere mensen… maar ook ter ere van God.
Bron: Elizabeth George in ‘Een vrouw naar Gods hart’.

Ik heb veel nagedacht over de paradox van de amoebe en zijn evenbeeld, het witte bloedlichaampje. De amoebe, een zelfstandig organisme, laat in zijn eentje alle basisfuncties van het leven zien, en is alleen afhankelijk van andere cellen in die zin, dat hij die als voedsel tot zich neemt. De witte cel, hoewel gelijk van constructie en samenstelling, is in zeker opzicht heel wat minder vrij. Een veel groter organisme bepaalt zijn taken, en soms moet hij zijn leven opofferen ten dienste van dat organisme. Hoewel beperkter in zelfexpressie, verricht de witte cel een uitzonderlijke essentiële functie. De amoebe vlucht voor gevaar; het witte bloedlichaampje beweegt zich er juist naartoe.
Bron: ‘Wonderbaarlijk gemaakt’ van Philip Yancey en Paul Brand


Zoals Mefiboseth verheven werd en een plaats kreeg aan de tafel van de koning omwille van Jonathan, zo worden u en ik verheven tot de status van kinderen van God omwille van Christus. En zoals een zetel aan de tafel van de koning behalve voedsel ook andere privileges opleverde, zo zorgt Gods redding omwille van Christus voor alles wat we nodig hebben, niet alleen voor de eeuwigheid, maar ook in dit aardse leven. Alsof hij het speciale voorrecht van Mefiboset wil benadrukken, noemt de geïnspireerde schrijver viermaal in een kort hoofdstuk het gegeven dat Mefiboset at aan de tafel des konings (2 Sam. 9: 7, 10, 11, 13). Bij drie van deze keren zegt hij dat hij altijd aan de tafel van de koning at. Maar het verslag begint en eindigt met de vermelding dat Mefiboset verlamd was aan beide voeten (verzen 3 en 13). Mefiboset is nooit van zijn verlamming genezen. Hij kwam nooit zover dat hij op eigen gelegenheid de tafel van de koning kon verlaten. Met ons is het net zo.
Bron: ‘Genade’ van Jerry Bridges

Pinterest

God is niet zo streng als ik dacht!

Afgelopen donderdagavond zat ik er flink doorheen. Gelukkig is er hier iemand in huis die dat allemaal al mijlenver aan zag komen en me dan liefdevol toespreekt en me allerlei suggesties aanreikt. Ineens is de knop dan om en móet er helemaal niets meer. Wat verlang ik ernaar meer en meer te leven uit mijn hart, die plek waar mijn God Koning is, in geloof dat God daar vreugde in schept, schep ik daar zelf ook weer vreugde uit. Zo kom ik een beetje dichtbij het levensmotto van John Piper, die zegt: 

Pinterest

Ik heb wat dingen afgezegd afgelopen week en het was een opluchting voor me, gewoon omdat het kon en omdat het mocht. Het gaf me een gevoel van vrijheid en ontlokte vanochtend, toen ik de deur achter me dicht trok om naar de kerk te gaan, de gedachte:

God is niet zo streng als ik dacht!

Dacht ik dan dat God streng is? Nee, eigenlijk dacht ik niet dat ik dat dacht... Maar het drong gewoon tot me door dat God ook niet blij wordt als ik mijn taak uit gehoorzaamheid doet, terwijl ik daar oververmoeid en energieloos zit te zijn.

Wat deed ik? Ik kocht een boek voor de verjaardag van een vriendin, één die ik al een poosje voorbij zag komen op facebook enzo, één die ik zelf ook graag wilde lezen...5 dagen heb ik om 't helemaal te lezen voor ik het aan m'n vriendin geef. Het is een boek van 370 pagina's, ik vond het een leuke uitdaging. De hele vrijdag maakte ik een flinke start, deed alleen het hoognodige, zoals de was, en genoot van mijn vrije ochtend en halve middag. Afgezien van de hoofdpijn die ik voelde opkomen door de overdosis letters die ik naar binnen kreeg, kreeg ik er ook enorm veel energie van. Dít is het echt, dacht ik nog, dit is gewoon waar ik van houd, wat me goed doet, waar ik energie van krijg, zo heeft God me bedacht!

Over welk boek het gaat en wat er allemaal in staat ga ik zeker nog meer vertellen als het uit is, maar één ding staat me heel helder voor ogen:
Wat je ook kiest om te doen, waar je ook voor gaat, en o hoe duizelingwekkend zijn de mogelijkheden hierin, hoe je het ook doet:

Doe het met héél je hart, met ál je kracht en álle liefde die in je is!

En dan niet meer gaan twijfelen of je wel het goede gekozen hebt of dat je de voordelen van een andere keuze er niet bij kunt hebben. Doe het samen met je hemelse Bruidegom, béter kun je het niet hebben, mooier kan het niet zijn, meer vervulling kun je er niet uithalen! En ik denk... uiteindelijk zal het niet meer zoveel uitmaken wát je doet, maar besef je dat het waar is, zoals het zo mooi ergens in de Psalmen staat:

'al mijn bronnen zijn in U'